«Մեր էպոսը» մաս երկրորդ

Էպոսապատում

Գունաֆլեշմոբ

Սեղմ՛իր հղումը

«Հոբելյար Հակոբի անակնկալը»

Ֆ. Նիցշե. «Այսպէս խօսեց Զրադաշտը»

ԼԵՌԱՆ ՎՐԱՅԻ ԾԱՌԻ ՄԱՍԻՆ.

Զրադաշտի աչքը տեսել էր, որ մի պատանի խուսափեց իրենից։ Եւ երբ նա մի երեկոյ մենակ անցնում էր լեռներով, որ պատում են այն քաղաքը, որ «Խայտաբղէտ կով» է կոչւում, յանկարծ պատահեց նա այդ պատանուն, որը նստել էր յենւած մի ծառի և յոգնած հայեացքով հովտին էր նայում։ Զրադաշտը բռնեց ծառից, որի մօտ նստած էր պատանին, և այսպէս խօսեց։

«Եթէ ես այդ ծառը իմ ձեռներով թափ տալ կամենայի՝ չէի կարողանայ։

«Վահագնի ծնունդը»

Երկնէր երկին………

Խորենացուց պահպանված բնագիրը

Երկնէր երկին, երկնէր երկիր,
Երկնէր և ծովն ծիրանի.
Երկն ի ծովուն ունէր
Եւ զկարմրիկն եղեգնիկ:
Ընդ եղեգան փող ծուխ ելանէր,
Ընդ եղեգան փող բոց ելանէր.
Եւ ի բոցոյն վազէր
Խարտեաշ պատանեկիկ:
Նա հուր հեր ուներ,
Բոց ուներ մորուս
Եւ աչկունքն էին արեգակունք:

Շառլ Բոդլեր. «Օտարականը»

Ամենից շատ ո՞ւմ ես սիրում դու, ասա՛, հանելուկ- մարդ, հո՞րդ, քրո՞ջդ, թե՞ եղբորդ:

— Ես չունեմ ոչ հայր, ոչ մայր, ոչ քույր, ոչ եղբայր:

— Բարեկամների՞դ:

— Դուք ասիք մի խոսք, որի իմաստն ինձ անհայտ է մինչև օրս:

— Հայրենի՞քդ:

— Ես չգիտեմ ո՛ր լայնության տակ է գտնվում նա:

— Գեղեցի՞կը:

— Հաճությամբ կսիրեի, եթե աստվածային ու անմահլ իներ:

— Ոսկի՞ն:

— Ատում եմ, ինչպես դուք՝ Աստծուն:

— Հապա ի՞նչն ես սիրում դու, արտասովոր օտարական:

— Ամպե՜րն եմ սիրում… ամպե՜րը, որ սահում են…. այնտե՜ղ, բարձրո՜ւմ…. այն սքանչելի ամպե՜րը…

«Ա՜յ քեզ նախաճաշ…»

Ամեն օր, մենք գնումների ցուցակ ենք կազմում, մոտակա խանութից գնումներ կատարում, լվանում, կտրատում, ձևավորում ու պատրաստում ենք մեր նախաճաշը: Միասին աշխատելը շա՜տ հետաքրքիր է, իսկ սեփական ձեռքերով պատրաստած նախաճաշը՝ ավելի համեղ: Ամեն ջոկատ մի յուրահատուկ ու գունեղ ուտեստ է պատրաստում: Մենք նաև հյուրասիրում ենք իրար ու միասին վայելում մեր «համեղ», ամառային ճամբարը:

Տե՛ս մեր դասարանական էջում

Իմ անհատական ֆոտոցուցահանդեսը

Ներկայացնում է Լուսինե Մայիլյանը«Իջևանը իմ աչքերով»

Մարիա Մոնտեսորի. հատվածներ «Ինքնադաստիարակությունը և ինքնուսուցումը կրտսեր դպրոցում» աշխատությունից

• Մանկավարժի բնորոշ հատկությունը ավելի շուտ պետք է որակը լինի, այլ ոչ թե բարեկրթության որոշակի մակարդակը: Հիմնական որակը «դիտարկելու» կարողությունն է:

 

• Եթե մանկավարժությունը ձգտում է տեղ գրավել դրական գիտությունների շարքում, ապա պետք է ընդունի նրանց մեթոդը: Եվ ուսուցչուհին էլ պետք է պատրաստվի ոչ թե բովանդակության միջոցով, այլ մեթոդի:

 

• Անկասկած է, որ դպրոցի և ուսուցչի խնդիրը փորձարարական գիտության ճանապարհով գնալն է: Պահպանել երեխաների հոգեկան կյանքը, կնշանակի նրանց տալ զարգացման միջոցներ և ապրելու ազատություն. սա պետք է լինի նոր սերնդի երեխաների «բնական իրավունքը»:

 

• Դիտարկել կարողանալու համար պետք է դրան «պատրաստված» լինել, սա է գիտություն տանող իսկական ճանապարհը. քանի որ եթե չեն նկատում երևույթը, դա նույնն է, որ կարծես երևույթը գոյություն էլ չունի. գիտնականի հոգին ամբողջովին տարված է տեսածի նկատմամբ խիստ հետաքրքրությամբ: Նա, ով «պատրաստված» է «տեսնելու» սկսում է հետաքրքրություն ցուցաբերել երևույթի նկատմամբ, այդ հետաքրքրությունն էլ դառնում է գիտական հետազոտության շարժիչ ուժը, կերտում է գիտական աշխատողին:

 

• Համբերություն չունեցող մարդը չի կարող իրապես գնահատել այն, ինչը տեսնում է. նրան հասկանալի են միայն սեփական ազդակները և իր ինքնաբավարարվածությունը: Նա միայն սեփական ակտիվությամբ է հաշվարկում ժամանակը: Այն, ինչ նրան բավարարվածություն է պատճառում, ոչ մի օբյեկտիվ արժեք կարող է չունենալ, բայց դա ոչ մի դեր չունի. նրա համար կարևոր է այն, ինչը իրեն բավարարվածություն է պատճառում: Եվ, եթե ինքը բավարարված է, ապա ոչ մի հարց չկա ժամանակի կորուստի մասին: Եվ հակառակը` նա չի հանդուրժում և ժամանակի կորուստ է համարում սեփական նյարդային լարվածությունը, սպասումի, հապաղման պահերը, եթե իր ակնկալած արդյունքն անմիջապես չի ստացվում:

Դաստիարակված մարդու հատկանիշներն ըստ ռուս հայտնի գրող Անտոն Չեխովի

Աղբյուրը՝ life.panorama.am

Ռուս հայտնի գրող Անտոն Չեխովը ավելի քան 100 տարի առաջ իր հարազատ եղբորը գրված նամակում բնորոշել է այն 8 հիմնական հատկանիշները, որոնք պետք է ունենա դաստիարակված մարդը:

1.Դաստիարակված մարդիկ հարգում են այլոց անհատականությունը, ուստի նրանք միշտ մեծահոգի են, մեղմ, զիջող և քաղաքավարի: Ինչ-որ մեկի հետ ապրելիս նրանք դա չեն ներկայացնում որպես մեծ շնորհ և հեռանալիս չեն ասում` քեզ հետ անհնար է ապրել: Նրանք ուշադրություն չեն դարձնում մանրուքների վրա և կարող են հեշտությամբ ներել դրանք:

2.Նրանք ցավակցում են ոչ միայն աղքատներին ու փողոցային կատուներին, նրանք ցավում են նաև այն երևույթների համար, որոնք հնարավոր չէ տեսնել աչքով: