Աղվեսն իր պոչը թողեց թակարդում և միտք արեց, թե ո՞նց ապրի այդպես խայտառակված: Եւ որոշեց մյուս աղվեսներին էլ համոզել, որ ձեռք քաշեն իրենց պոչերից, որ իբր դրանք ավելորդ ծանրություն են և գեղեցիկ չեն: Աղվեսներից մեկը նրան ասաց.
-Ինչու՞ չարիր դու այդ կոչդ, երբ որ տեղն էր սիրուն պոչդ:
Թագավորը իր շքախմբով զբոսնում էր: Հանկարծ քամին բարձրացավ, և թագավորի գլխարկն ընկավ ձորը: Թագավորն սկսեց նեղվել արևից, նախանձեց իր մարդկանց, որ գլխարկ ունեին, և ասաց.
— Դե’ն նետեք ձեր անպետք գլխարկները: Դրանք ավելորդ ծանրություն են ձեր գլխին:
Ոչ ոք վախից ձայն չհանեց, միայն թագուհին ասաց.
— Ինչու՞ մինչև գլխարկդ կորցնելն այդպիսի բան չէիր ասում:
