Սեպտեմբերի 30
Ճամփորդության երթուղին՝ Երևան-Բջնի-Հրազդանի կիրճ-Սոլակ-Մայրավանք-Երևան
Համագործակցային նախագիծ Տաթև Աբրահամյանի հետ։
Նախագծի արդյունքում՝
Բարձունքները հաղթահարելու համա՞ր են ստեղծված, թե՞ հաղթահարումով են իմաստավորվում-առավել ձգող ու գրավիչ դառնում։ Բարձունքին ստորոտից նայելիս՝ քեզ աննշան ու չնչին մի էակ ես զգում, իսկ այ՝ ուրիշ է, երբ ձգտում ես դեպի գագաթը, հաղթահարում այն։ Այլ է զգացողությունը, երբ հաղթահարածդ բարձունքից ես նայում բռիդ մեջ տեղավորվող աշխարհին։ Հայացք՝ բարձունքից․․․ճախրանքի անզուսպ զգացումով հմայված, կասկածն ու անհաղթահարելի զգացողությունները վարում թողած․․․ Թեթև՜-թեթև՜ ու աննյութեղեն, ինչպես գլխավերևումդ սահող, վայրկյանը մեկ ձևեր փոխող ամպերը․․․
Թվում է այդ դու չէիր, որ ժամեր առաջ, սայթաքումից ու ծնկներիդ ցավից հիասթափված, գագաթին հասնելը անհնարին էիր համարում։ Անհնարին, քանզի ստորոտից գագաթը միշտ էլ անհաղթահարելի է թվում․․․
Սակայն կասկածներդ շուտով ցրվեցին՝ ինչպես երկինքը ծածկող գոլորշի-ամպերը։ Ընկերոջդ վստահորեն մեկնած ձեռքը, ուսուցչիդ հուսադրող հայացքը քեզ վեր ձգեցին․․․ Մարմնիդ ծանրությունը թոթափելով, դու համառորեն մագլցեցիր հսկա ապառաժների, ոտքիդ տակ սահող մանրիկ քարերի ու այլ արգելքների վրայով․․․ Դու նվաճեցիր քո գագաթը, ու հիմա բարձունքում ես։ Դու պարտավոր ես վերի հայացքով նայել աշխարհին․․․ Աշխարհը կատարյալ է լեռան բարձունքից․ ինքդ էլ այդ կատարյալի մի մասնիկն ես, ճախրի՜ր․․․
«Ոչ մի հաղթանակ չի կարող համեմատվել ինքդ քո դեմ տարած հաղթանակի հետ․․․» Այս խոսքերը կարծես ինչ-որ տեղ կարդացել եմ, բայց դա կարևոր չէ․․․Կարևորն այն է, որ դրանք հենց նոր ծագեցին-վերածնվեցին իմ մտքում , երբ սկսեցի մտածել դեպի Արագած կատարած իմ ճամփորդության մասին։
Արագած լեռան տեսիլքը ես շարունակ ստեղծել, փայփայել եմ երևակայությանս հեռավոր ու անհաս եզերքներում,փնտրել Արագածին նվիրված բանաստեղծական տողերում, բայց իրականում առերեսվել «Սեգ հսկայի» հետ, չեմ համարձակվել․․․Երևի ակնածանքից է։ Եթե իմ սիրելի ուսուցիչ՝ տիար Գևորգը չպնդեր, ես այս անգամ էլ կհետաձգեի դեպի Արագած իմ բարձունքը․․․ Մի պատրվակ հաստատ կգտնեի՝ ինչպես մինչև երեկ․․․ Շարունակել կարդալ
Բարձունքից ամեն ինչ այլ էր թվում: Մենք ամեն օր նայում ենք մեր շուրջը ու երբեմն շատ բաներ չենք նկատում, իսկ վերևից՝ ամեն ինչ տեսնում և զգում էինք: Բարձունքից նայելիս՝ մենք զարմանում էինք, թե՝ ինչ մե՜ծ, գեղեցիկ ու հին քաղաք ունենք: Զարմանում ու հպարտանում էինք նրանով: Բլուրների վրայով քայլելիս, մենք մեզ հին Էրեբունու բնակիչներ էինք զգում, իսկ հին ավերակների ձայները մեզ տեղափոխում էին Արգիշտի թագավորի իշխանության ժամանակները: Բարձունքից մենք մեզ քաղաքի տերերն էինք զգում : Երբ քամի էր բարձրանում, թվում էր, թե մենք ժայռերի վրա ապրող արծիվներ ենք ու ճախրում ենք Հին ու Նոր Երևանի կախարդական երկինքներով: Մեր հայացքի տակ մենք ունեինք երկու Երևան, և այդ երկուսն էլ մեզ շա՜տ հարազատ էին: Մենք սիրում ենք քեզ, մեր երազանքների ընկեր Երևան:
This gallery contains 29 photos.
