Չուշանաս: Միայն սա եմ ասում քեզ: Չուշանաս:
Որովհետև քիչ անց, երբ դուռս թակես,
ինձ կթվա, թե ծերությունն է եկել,
ձմեռը կամ մահը:
Չուշանաս:
Կանգ առ շենքերի տակ` ճանապարհիդ,
ու ականջ դիր:
Ձեռքերս`պատուհաններից կախված,
քեզ են կանչում:
Կանգ առ շենքերի տակ ու ականջ դիր:
Ամենուր քո շունչն է սփռվել:
Ամենքը անունդ գիտեն:
Չուշանաս:
Քեզ սպասելն առավել քաղցր է գալուցդ:
Նշենու ծաղկելուն է նման:
Նավահանգստում նավարկող առագաստի:
Գեղգեղանք լինի ասես կամ առավոտյան քրքիջ:
Քեզ սպասելն ասես նորից աշխարհ գալ է:
Չուշանաս ճամփին: Ճանապարհները Ֆեակներով լի են,
մոլորեցնողները` շատ:
Ճանապարհները սայթաքուն են, գիշատիչները հարձակվում են
ու առևանգում:
Չուշանաս:
Չուշանաս, որովհետև մինչ գալդ
քայլելու եմ ցավիս ողջ աշխարհով մեկ
Անցնելու եմ բոլոր փշերով, բոլոր քարափներով:
Որովհետև սպասելը մեռնելու է նման:
Դրա համար: Չուշանաս:
Սովորիր հեռանալ
Ծակ գրկախառնությունների ապահովությունից,
Քեզ հետապնդող ձեռքսեղմումներից,
Մի կեղծ երջանկության հիշողությունից,
Հեռացիր` անաղմուկ, լուռ, առանց աղաղակի, երկարաշունչ հրաժեշտի:
Հետդ ոչինչ մի վերցրու, ոչ հիշատակ, ոչ էլ տաք շոր ճանապարհի:
Վազելով հեռացիր սուտ ապաստաններից, թեկուզ և դրսում կարկուտ տեղա:
Սովորիր նայել աչքերի խորքը հրաժեշտ տալիս, այլ ոչ թե ներքև կամ անհունի մեջ:
Բառերիդ ճիշտ իմաստ տուր, մի արժեզրկիր նրանց, խնդրում եմ:
Սովորիր նայել ավազի ժամացույցին, տեսնել, որ ժամանակդ վերջացել է:
Գրկախառնություններին, նամակներին, նվիրագրություններին վերջ` երբևէ կհանդիպենք, սեր իմ
(գիշերները բոլոր ու երգերը` ձերը չեն լինելու այլևս, հաշտվիր այդ մտքի հետ):
Բավ է Ապագան սիրես, երբ ունեցածդ միայն Ներկան է:
Հեռացիր այնտեղից, ուր չգիտես ինչու ես գտնվում, ուր չգիտեն ինչու են պահում քեզ:
Երգերից քո սիրած, քայլած վայրերից բաժանվի, գնա:
Երևակայությունդ քո կարծածիդ չափ սահմանափակ չէ:
Դու կարող ես բոլորովին նոր պատմություններ կերտել երկինք ու աղով,
Որ աշուն հիշեցնեն մի քիչ, շատ ամառ ու այն անեզր Գարունը:
Հեռացիր այնտեղից, ուր չես ստանում քեզ անհրաժեշտը,
Անհամապատասխանից, միջակից, քչից,
Պահանջիր, որ տվածդ հետ ստանաս, դու պարտք չես նրանց:
Հարգել սովորիր դու քո սերը, քո ժամանակը, ու սիրտը քո,
Ասածներին դու մի հավատա, սերն անսպառ չի, այն վերջանում է:
Սիրտը կոտրվում է, մի օր կփորձես աշխատեցնել այն, բայց չի աշխատի:
Մի ներիր նրանց, ովքեր զղջման արցունքներով ոտքերդ չլվացին:
Հասկացիր, երկրորդ հնարավորությունները վախկոտների համար են, երրորդները` ծիծաղելիների:
Մի վախեցիր բառ-նշանակություն համարժեքությունից. հարաբերությունը հարաբերություն անվանիր, խաբեությունը` խաբեություն:
Կշտամբիր ինքդ քեզ, որ երբեմն նստում ու մանկան պես գանգատվում ես,
ու հետո նրան սառնաշաքար տալիս, որ ծծկերը հանկարծ չնեղսրտի:
Եվ
Սովորիր հեռանալ այնտեղից, ուր իրականում երբեք գոյություն չես ունեցել:
Հեռացիր, գնա, նույնիսկ թե թվա, ասես արգանդիցդ երեխայիդ են պոկում:
Հեռացիր այն ամենից, ինչ ճշմարիտ ես կարծել, միգուցե երբևէ հասնես դրանց:
Պատուհանները
Նավահանգիստը
Արմինե Աբրահամյանի բլոգ 