Կաղնու ծառն ու դդումը
Կաղնու ծառի տակ դդումի կորիզ է ընկնում ու ծիլ տալիս։ Որոշ ժամանակ անց դդումի թուփն էնքան արագ է աճում, որ փաթաթվելով ծառին, հասնում է կատարին ու դիմում նրան․
-Քանի՞ տարում ես էսքան բոյ քաշել։
-Երեք հարյուր տարում,-պատասխանում է կաղնին։
-Իսկ ես երեք ամսում հասա քեզ, շուտով մի բան էլ կանցնեմ։
-Դո՛ւ, որ հույսդ փոխանակ քեզ վրա դնեիր, ինձ փաթաթվելով՝ հասար իմ բոյին, ասա՝ էդ ո՞նց ես հաղթահարելու ձմռան դժվարությունները․․․։
-Կապրենք, կտեսնենք,- արհամարհելով վրա է բերում դդումը։
Աշնան վերջին, երբ սկսվում են ցրտերը, արևի և ջերմության սովոր դդումը սրթսրթալով ցրտից կուչ է գալիս ու ծառի ծերից թրմփալով ցած ընկնում։ Կաղնու ծառն իր բարձունիքց նայում է կիսված դդումին և ․․․ի՜նչ տեսնի․ հսկա դդումը երկու կես է եղել, իսկ մեջը՝ փուչ-դատարկություն է։
Հալածված թագավորը
Մեկը հարցնում է հալածված թագավորին․
-Ինչպե՞ս եղավ, որ քեզ քո թագավորությունից արտաքսեցին։
-Որովհետև բարձր պաշտոններն ու պատասխանատու գործերը փոքր ու անարժան մարդկանց էի վստահում, իսկ մանր-մունր գործերը՝ երևելի ու խելոք մարդկանց։
Ռանչպարի աչքով նայիր
Թագավորը մի վարպետ է կանչում ու պատվիրում․
-Պալատիս լուսամուտները փոխի՛ր ու էնպես արա՝ որ կողմը նայեմ, կանաչ-կարմիր երևա, աշխարհքս ամեն կողմից ու ամեն պահի փայլատկին տա։
Սարկավագ իմաստունը միջամտում է ու ասում․
-Թագավո՛րն ապրած կենա, դու աշխարհքին էդ լուսամուտով մի՛ նայիր, դու աշխարհքին հրե՜ն․․․ էն մաճը ձեռքին մարդու աչքերով նայիր։
Նմաններն իրենց գերեզմանի փոսն են փորում
Մարդկանց մի խումբ գնում է Իշխանի մոտ, խնդրում, հորդորում, որ կանչի իրենց կառավարչին, հասկացնի, խրատ տա, որ ժողովրդի հետ լավ վարվի։
Իշխանը լսում է նրանց ու հարցնում․
-Իսկ ի՞նչն է նման պահվածքի պատճառը։
-Առաջ նա շատ աղքատ էր, բայց պաշտոն ստանալուց հետո հիմա էնքան է հարստացել ու հոռացել, որ ունեցվածքից հարբել է ու ոչ մեկին մարդու տեղ չի դնում, բոլորին կոպտում և արհամարհում է,- պատասխանում են պատգամավորները։
Իշխանը գլուխը տարուբերում է ու ասում․
-Ունեցվածքից հարբածին ձեռք մի՛ տվեք․ էդպես երկար չի կարող գնալ․ նա ինքն իր ձեռքվ է իր գերեզմանի փոսը փորում․․․։
Երբ կաթին ջուր են խառնում
Պառավ մի կին իր այծերից կթած կաթի մեջ ամեն անգամ ջուր էր խառնում և ծախում։ Մի անձրևառատ օր էլ այծերն արածեցնող նրա թոռը տուն է գալիս առանց այծերի։
-Այծերն ո՞ւր են, բալե՛ս,-հարցնում է տատը։
-Նանի, այծերն արածեցնում էի, մեկ էլ ի՜նչ տեսնեմ․ էն ջրերը, որ ամեն անգամ կաթին էիր խառնում, բոլորն էկան, էկան, հավաքվեցին ու երկնքից, սարերից էնպես թափվեցին, որ ինչքան այծեր ունեինք, բոլորին իրենց մեջն առան ու քշեցին տարան․․․։
Չկա գիշեր, որ չլուսանա
Կեսգիշերին թոռը ձայն է տալիս․
-Պապի՛, գիշերն էս ինչի՞ երկարեց;
-Չի՛ երկարել, քնի՛ր, բալես։
-Լուսնյակ չկա, աստղ չկա, չորս կողմը մութ է, պապի՛։
-Քնի՛ր, տղա՛ ջան, հանգի՛ստ քնիր։ Չկա գիշեր, որ չլուսանա։
Արմինե Աբրահամյանի բլոգ 